Χρήστος ΤσουκάληςΓερμανοί με την βοήθεια δωσίλογων συνεργατών εκμεταλ-
λευόμενοι τα πυκνά δάση, την πλούσια θαμνώδη βλάστηση
που περιέβαλε το χωριό προσέγγισαν με κάθε προφύλαξη
και τους αιφνιδίασαν.
∞
Τις σκέψεις του τις διέκοψε η δεύτερη κόρη με τον άντρα
της που πήγανε να τον δουν. Είχε τηλεφωνήσει η τρίτη, και
τους μετέφερε την ανησυχία της, ότι ο παππούς έδειχνε
σημάδια πως βρισκόταν σε έσχατες μέρες, κατά την άποψή
της, από μέρα σε μέρα ο πατέρας τους εγκατέλειπε κάθε
προσπάθεια να διατηρηθεί κι άλλο στη ζωή.
Ο γέροντας σα να ενοχλήθηκε που του κόψανε τον ειρμό
των σκέψεων του, τους υποδέχτηκε με ύφος λίγο αδιάφορο,
«άλλωστε δεν παρέλειπαν να τον επισκέπτονται συχνά» Α-
φού χαιρετήθηκαν η κουβέντα περιστρέφονταν γύρω από το
αν τρώει, αν κοιμάται, αν παίρνει τα φάρμακά του, αν τον
επισκέφτηκε κάποιος, χωρίς κάτι πιο ενδιαφέρον.
Η συζήτηση συνεχίστηκε ως το μεσημέρι, ώσπου, ήρθε η
ώρα να του σερβίρουν το φαγητό, μα εκείνος έγνεψε αρνη-
τικά και είπε μονολεκτικά «αργότερα»
Εντάξει, «του είπε η κόρη του» όταν θελήσεις φώναξε μου.
Αυτή η μέρα του φάνηκε πολύ βαρετή. Πρώτη φορά ένιω-
θε ενοχλημένος από την παρουσία των επισκεπτών. Σαν να
τον κέντριζε μέσα του, εσώψυχα, κάποια απροσδιόριστη
βιασύνη να μείνει μόνος. Γιατί;
Δεν ήταν σε θέση να δώσει καμιά εξήγηση, όλα τώρα τα
έβλεπε περιττά. Τον άνθρωπο δεν μπορεί κανείς να τον
βοηθήσει, όταν πρόκειται να κάνει μια ομιλία και όταν
φτάνει η στιγμή του θανάτου.
Όταν τελείωσε το βραδινό του, και αφού η κόρη του μάζε-
ψε τα πράγματα από το τραπέζι, σηκώθηκε. Με δυσκολία