Χρήστος Τσουκάληςχωριά, ήταν άνθρωποι της διπλανής πόρτας του διπλανού
σπιτιού του κοντινού χωριού. Αυτός ο φόβος ήταν απλωμέ-
νος παντού στον κόσμο μα πιο πολύ μέσα στις πόλεις.
Στο μυαλό του γεννήθηκε μια ερωτηματική σκέψη, υπήρ-
χε τρόπος να δραπετεύσει; Κι αν ναι, ποιος θα μπορούσε να
είναι; Από εκείνη την στιγμή οι σκέψεις του στριφογύριζαν
για εντοπισμό της ευκαιρίας. Ό,τι τρόπο εύρισκε θα τον
εφάρμοζε μόνο για τον εαυτό του, δεν υπήρχαν περιθώρια
για ομαδική απόδραση, οι Γερμανοί στρατιώτες ήταν πα-
ντού.
Όσο κι αν έστυβε το μυαλό του δεν έβρισκε τα περιθώρια
να εντοπίσει πως. Η απελπισία των κρατουμένων κάλυπτε
τον χώρο με αρνητική ενέργεια. Το βουβό και φανερό κλά-
μα των απελπισμένων του περιόριζαν τον χώρο για τέτοιου
είδους ιδέες.
Για να μπορέσει να ανακαλύψει την ευκαιρία χρειαζότανε
ψυχραιμία και νηφαλιότητα, να αυτοσυγκεντρωθεί και να
εστιαστεί στον σκοπό του. Η κατάσταση δεν ευνοούσε. Κά-
ποιοι είχαν κιόλας σημάδια τρέλας, και άλλοι τελείως α-
πελπισμένοι, μερικοί έκαναν προσπάθεια να συνομιλήσου-
νε μεταξύ τους δίνοντας κουράγιο ο ένας του άλλου διατη-
ρώντας ακόμη την ελπίδα πως το πρωί θα τους άφηναν,
εκτός αν από τις έρευνες που κάνανε έβρισκαν κάπου
κρυμμένα όπλα.
Στα μάτια των Γερμανών στρατιωτών διέκριναν χαμόγελα
ικανοποίησης συνοδευόμενα από μια έκδηλη απαξίωση
προς σ’ αυτήν την ανθρώπινη μάζα που είχε φτιαχτεί από
φοβισμένα και απελπισμένα άτομα, όπου δεν τους άφηναν
καμιά ελπίδα σωτηρίας. Το μίσος τους ήταν φανερό, και ότι
είχαν καταφέρει να τους παγιδεύσουν σαν ποντίκια μέσα σ’
έναν χώρο που δεν υπήρχε καμιά ευκαιρία να γλιτώσουν,
τους έκαναν να φέρονται με φανερή υπεροψία.