Χρήστος ΤσουκάληςΟ νους του ξανά άρχισε να σκαλίζει το παρελθόν, αισθανό-
ταν πως έπρεπε για τελευταία φορά να κάνει απολογισμό,
γι’ αυτό προχώρησε στο κρεβάτι του, έκανε το σταυρό του
και ξάπλωσε, ύστερα έσβησε το φως, το δωμάτιο σκοτείνια-
σε, οι σκέψεις άρχισαν να ξεπηδούν χωρίς καμιά σειρά.
Αύριο δέκα εννιά ο μήνας, ψιθύρισε. Τη μέρα κι αυτή!!
Όταν αυτή η καλή Σαμαρείτιδα τον κατέβασε από το τρένο
κόντεψε να λιποθυμήσει από τον πόνο, η δράση του κατα-
πλάσματος μάλλον είχε σταματήσει και είχε γίνει ανυπόφο-
ρος, δάγκωνε τα χείλια του να μη φωνάξει, στην είσοδο
εκείνη τη στιγμή βρέθηκαν δύο τραυματιοφορείς και τον
πήγανε τρέχοντας στα επείγοντα.
Η συνοδός του, «όπως συστήθηκε στους γιατρούς», τους
είπε εμπιστευτικά τι είχε προηγηθεί και τους παρακάλεσε
να μη διαρρεύσει, γιατί αν έπεφτε στην αντίληψη των Γερ-
μανών θα τον νομίζανε για αντάρτη και θα τον βασάνιζαν
κιόλας πριν τον σκοτώσουν.
Κάπου εκεί είχε μερικά κενά, δεν μπορούσε να θυμηθεί,
τι προέκυψε από την στιγμή που τον παρέλαβαν οι γιατροί,
μάλλον τον είχαν σε καταστολή, γι’ αυτό.
Την επόμενη μέρα οι γιατροί του ανακοίνωσαν πως ήταν
αδύνατον να αφαιρέσουν τη σφαίρα, υπήρχε κίνδυνος να
μείνει τελικά ανάπηρος στα κάτω άκρα ή να αφήσει την
τελευταία του πνοή στο χειρουργείο. Μα το σπουδαιότερο
ήταν να μη διαρρεύσει το μυστικό ότι ήταν τραυματίας, οι
Γερμανοί ήταν ικανοί να τους εκτελέσουν όλους και να
κλείσουν το νοσοκομείο.
Οι καταδότες υπήρχαν παντού, και πολλές φορές ήταν
άνθρωποι που ούτε καν μπορούσε να φανταστεί κανείς.
Αλλά το ευτύχημα ήταν πως πάρα πολλοί εργαζόμενοι ήταν
οργανωμένοι στην αντίσταση και τους ανακάλυπταν έτσι
έπαιρναν τις κατάλληλες προφυλάξεις.