Χρήστος ΤσουκάληςΧωρίς άλλη κουβέντα όρμησε έξω μέσα στο σούρουπο για
το σπίτι της μαμής.
Μόνο τότε καταλάβανε την σοβαρότητα της κατάστασης,
και κάθε μία απ’ αυτές ανέλαβε έναν ρόλο να βάλουν μια
σειρά ώστε να βοηθήσουν και τους δύο χωρίς καθυστέρηση.
Πρώτα βοηθήσανε την έγκυο να ξαπλώσει και να παραμεί-
νει σε ακινησία έως ότου έρθει η μαμή να την εξετάσει.
Ύστερα η κάθε μια ανέλαβε να κάνει κάτι. Μία ανάλαβε να
ζεστάνει νερό, άλλη να φέρει ξύλα για το τζάκι, ώστε το σπίτι
να παραμείνει ζεστό νύχτα μέρα κι άλλη να φροντίζει για
επιδέσμους για τον τραυματία.
Τότε αναλογίστηκε την αλληλεγγύη που είχαν οι κάτοικοι
του χωριού, πόσο πρόθυμοι ήταν να προσφέρουν βοήθεια
σε όποιον την είχε ανάγκη.
Το νέο, σαν αστραπή μαθεύτηκε σε όλο το χωριό, κοντινοί,
και μακρινοί συγγενείς τρέχανε να τον δουν, έξω η αυλή
είχε γεμίσει γυναίκες, μαζί και οι γυναίκες των άλλων εκτε-
λεσμένων, που όλες κλαίγανε και οδύρονταν για τον άδικο
χαμό τους, μα όταν μάθανε πως ήταν βαριά τραυματισμέ-
νος και δεν μπορούσε να μιλήσει άρχισαν να αποχωρούν.
Με την αίσθηση ότι τώρα πλέον ήταν στο σπίτι του άρχισε
να χαλαρώνει όλο το κορμί του. Ένιωσε εκείνη τη σιγουριά
που αισθάνεται κάθε πληγωμένο ζωντανό όταν είναι μέσα
στη φωλιά του.
«Τώρα ας πεθάνω σκέφτηκε» αλλά η σκέψη του αυτή σαν
ένα σούβλισμα στην καρδιά, τον ξύπνησε από τον λήθαργο
και φώναξε μέσα του «Όχι πρέπει να ζήσω, έχω γυναίκα με
παιδί και πάει για το δεύτερο, δεν έκανα αυτό το σάλτο για
να πεθάνω. Δεν έβαλα σε κίνδυνο τόσους ανθρώπους για να
παραιτηθώ τώρα που είμαι ασφαλής.