Ο Μόνος Επιζών

Ο Μόνος Επιζών

έτυχε να βρεθούν στο διάβα τους σαν αγρίμια που διψάνε
για αίμα.

Με τις φωνές του ξύπνησαν και οι γυναίκες, η αδερφή του
πήγε αμέσως κοντά του, ενώ η γυναίκα του έμεινε έτσι,
ακίνητη όπως την είχε συμβουλέψει η μαμή.

• Τη έπαθες; «τον ρώτησε» όνειρο έβλεπες;


• Ναι. «Της απαντά» μα θα το ξεπεράσω.


• Αχ δόλιε, ποιος ξέρει; «εκτός από σένα,» πόσα πέρασες
  και πως γλίτωσες το θάνατο; Άνθρωπος να μη βρεθεί στη
  θέση σου. «έκανε λίγη σιωπή» και του λέει.


• Οι άλλοι σκοτώθηκαν όλοι; Τους είδες;


• Δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα... Θα σας τα πω αργότερα,
  μα ούτε θέλω να τα φέρνω στο νου μου, ούτε ξέρω πόσοι
  νοματαίοι εκτελέστηκαν... Άσε με τώρα εμένα,.. η νύφη σου
  πως είναι;


• Τώρα δεν πονάει, αλλά δεν κάνει να σηκωθεί να μη κοπεί
  η εγκυμοσύνη της, είναι μικρή ακόμη, έτσι πρόσταξε η
  μαμή, και έτσι πρέπει να κάνει.


• Ναι, ναι, να προσέξει να μην απορρίξει, να μη νοιάζεστε
  για μένα, εγώ θα γίνω καλά είμαι σίγουρος, αυτήν να προ-
  σέξτε. Και να στείλεις κάποιον να φωνάξει τον Στεργιαννίδη
  να έρθει.


• Καλά θα πω τη Μαρία, θα έρθει μου είπε, ήταν εδώ χτες
  το βράδυ ως αργά και με βοηθούσε. Ας είναι καλά.

«Ο Στεργιαννίδης ήταν ο άντρας της Μαρίας. Ξαδέρφη από
το σόι του πατέρα του, η οποία ήταν κοντά στη γυναίκα του
από την πρώτη στιγμή που μαθεύτηκε το θλιβερό μαντάτο
της εκτέλεσης (σχεδόν) όλων των αντρών που βρεθήκανε
εκείνη τη μέρα στο μαρτυρικό χωριό του Πηλίου. Ντόπιοι
και μη χωρίς εξαίρεση, από δέκα επτά χρονών και πάνω»