Ο Μόνος Επιζώνρία αυτόν δεν τον νοιάζει καθόλου, δεν είναι δική του δου-
λειά, ας κάνουν ό, τι θέλουν.
Άλλωστε είχε συμμάχους τους ίδιους τους ανθρώπους,
που έχουν μέσα τους την σπορά του μίσους, έχοντας εφεύ-
ρει όπλα που είναι ικανά να σκοτώνουν με μεγάλη ευκολία
εκατοντάδες και χιλιάδες ταυτόχρονα, και έτσι τον διευκο-
λύνουν στο έργο του. Δεν είναι μικρό πράγμα να μπορεί να
έχει στη διάθεση του τόσες ψυχές ταυτόχρονα, στο κάτω
κάτω, δεν έχουν καθόλου βάρος, αφού δεν αισθάνονται
βάρος οι θνητοί που είναι ευάλωτοι, μα και τόσο σκληροί
που αδιαφορούν για τους συνανθρώπους τους, και τους
μεταχειρίζονται λες και εκείνοι δεν θα αφήσουν ποτέ το
κουφάρι τους στη μάνα Γη που τους το δάνεισε και κάποια
στιγμή θα τους το ζητήσει πίσω.
Αλήθεια, πόσο επιπόλαιοι είμαστε ως άνθρωποι; Με το να
κυνηγάμε κάθε μέρα κάθε στιγμή χίμαιρες, και αφήνουμε
τον χρόνο να περνά χωρίς να τον καταλαβαίνουμε. Δεν
βλέπουμε τις ευλογίες που μας περιβάλλουν. Τα θεωρούμε
όλα δεδομένα, μα μόλις στερηθούμε κάτι από αυτά τότε
νιώθουμε την αξία του και κάνουμε αγώνα να το επανακτή-
σουμε αφιερώνοντας χρόνο και χρήμα. Δεν έχουμε συνει-
δητοποιήσει πως ο χρόνος είναι σαν το νερό του ποταμού,
«αυτό που άγγιξες δεν μπορείς να το ξανά αγγίξεις.» γιατί
δεν γυρίζει ποτέ ξανά πίσω.
Βέβαια οι άνθρωποι είναι λογικό να διψάνε για ζωή. Όσο
και να ζήσει κάποιος θέλει κι άλλο, μα το νερό της δεν είναι
αστείρευτο, κάποτε έρχεται το τέλος, αλλά όποιος φτάσει σ’
αυτή την ηλικία πρέπει να είναι ικανοποιημένος.
Για κάποιους το νερό της ζωής τους στερεύει νωρίτερα και
δεν έχουν καν την ευκαιρία να το χορτάσουν, «και έφερε
στο νου του γονείς, αδέρφια, συγγενείς, φίλους» που το
νήμα της ζωής τους κόπηκε από την Άτροπο έτσι ξαφνικά,