Χρήστος Τσουκάλης- Μα τι μου λες; Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, «αναφώνησε»
είχαμε ακούσει πως κάποιος γλύτωσε μα δεν ξέραμε ποιος
και από πού ήτανε. Έλα να καθίσουμε κάπου να τα πούμε,
γιατί μέσα σ’ αυτούς που εκτελέστηκαν ήταν και ο πατέρας
μου. Είμαι ένας από τους μικρούς που μας άφησαν να
φύγουμε,... αν το θυμάσαι. - Ναι... το θυμάμαι, το θυμάμαι πολύ καλά «είπε αναστε-
νάζοντας»
Αφού κάθισαν, του διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια την
ιστορία του, και μετά από καμιά ώρα πήρε το δρόμο της
επιστροφής.
Όταν έφτασε στο σπίτι του είχε την αίσθηση πως επέστρε-
ψε από κάποιο ιερό προσκύνημα. Από κάποιο μέρος Θείο.
Ναι,.. πράγματι ήταν ένας τόπος μαρτυρίου. Ένας τόπος
ιερός, όπου τόσες ψυχές παραδόθηκαν χωρίς έλεος στα
χέρια του χάρου, δίχως κανέναν λόγο. Εκεί που η θηριωδία
των ανθρώπων ανέδειξε το απαίσιο μεγαλείο της. Την αιμο-
βορία, σαν τα άγρια θηρία της ζούγκλας. Εκεί, που ο δήθεν
πολιτισμός μας εκμηδενίστηκε μέσα από την αδίστακτη
συμπεριφορά από κάποια δίποδα ανθρωποειδή τέρατα, που
παίρνανε εντολές από μια ομάδα με αρρωστημένα μυαλά
να σκοτώνουν χωρίς ίχνος οίκτου, όχι μόνο άοπλους αλλά
και γυναίκες έγκυες καθώς, και μικρά παιδιά.