Χρήστος Τσουκάληςπίστευε πως η βαθιά εισπνοή τροφοδοτούσε το αίμα με
περισσότερο οξυγόνο και οι πόνοι στο σώμα λιγόστευαν.
Πραγματικά ύστερα από κάποιες προσπάθειες ένιωσε λίγη
ανακούφιση και σιγά, σιγά σταμάτησε να πονά, μια χαλά-
ρωση πλημμύρισε όλο το κορμί του. Τον πήρε ο ύπνος
αμέσως, κοιμήθηκε τόσο βαριά που δεν άκουσε τις κόρες
του όταν άνοιξαν την πόρτα και μπήκαν, παρά μόνο όταν
πλησίασε η μικρή κοντά του και του είπε με πολύ χαμηλή
φωνή «καλημέρα μπαμπά».
Άνοιξε τα μάτια του, και σαν την είδε, της ανταπέδωσε το
καλημέρισμα. Ξανάκλεισε τα μάτια και της λέει. “Άσε με,
θέλω να κοιμηθώ κι άλλο,... έλα αργότερα„
Εκείνη έκανε μεταβολή και έφυγε ακολουθούμενη από
την δεύτερη Για ακόμη μια φορά διαπίστωνε πως ο πατέρας
της είχε πάψει πλέον να αντιστέκεται, σύντομα θα συνέβαι-
νε το αναπόφευκτο. Έπρεπε να ετοιμαστεί ψυχολογικά,
παράλληλα συμφώνησαν να ενημερώσουν και τους υπόλοι-
πους.
Μόλις έμεινε μόνος, στο μυαλό του πρόβαλαν εικόνες από
τη γέννηση των παιδιών, κάθε φορά τα συναισθήματα ήταν
ευχάριστα, μα είχαν διαφορετική ψυχολογική επίδραση.
Στη διάρκεια που η γυναίκα του κυοφορούσε στο δεύτερο,
ήταν η πιο δύσκολη. Εκείνος βαριά πληγωμένος και εκείνη
να παραμένει σε ακινησία ως τον έκτο μήνα της κύησης,
ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής του.
Στο διάστημα ως ότου να μπορεί να σταθεί στα πόδια του
οι στερήσεις ήταν πλέον γενικές. Η μαύρη αγορά οργίαζε
και βασικά τρόφιμα δεν υπήρχαν, λίγο γάλα από τις κατσί-
κες δεν αρκούσε μα και ούτε ήταν διαθέσιμο όλο τον καιρό,
καθώς και τα χόρτα στους αγρούς που μπορούσε κάποιος
να τα βρει μόνο εποχιακά, μα είχαν ανάγκη να συνοδεύο-
νται με λάδι που κι εκείνο ήταν δυσεύρετο. Και το χειρότε-