Ο Μόνος Επιζών

Ο Μόνος Επιζών

ρο, ήταν η δική του αδυναμία καθώς και η κατάσταση τις
γυναίκας του που δεν είχαν την δυνατότητα να προβούν σε
καμιά δράση, κι έτσι η μόνη ελπίδα τους ήταν η βοήθεια
που προέρχονταν από συγγενείς, από κάποιους συγχωρια-
νούς που όμως και για εκείνους υπήρχε δυσκολία στην
ανεύρεση τροφίμων.

Τα χρήματα δεν είχαν πλέον καμιά αξία, αφού για λίγο
κριθαροκαφέ ή ρεβυθοκαφέ έπρεπε κάποιος να πληρώσει
κάμποσα εκατομμύρια. Είχε επικρατήσει οι συναλλαγές να
πραγματοποιούνται με ανταλλαγή προϊόντων ή με χρυσό
και διάφορα τιμαλφή.

Αισθανόταν πάντα ευγνωμοσύνη και μεγάλη υποχρέωση
στη αδερφή του, στον άντρα της και στον άντρα της ξαδέρ-
φης του τον Στεργιαννίδη που δεν παραμελούσε να χρησι-
μοποιεί και τα δικά του μουλάρια, με τον τρόπο αυτό με-
τριάζανε την κατάσταση.

Αργότερα, παρόλη την άσκημη κατάσταση με τον εμφύ-
λιο, υπήρχε τουλάχιστον η δυνατότητα να τρέφονται καλύ-
τερα. Ενώ αυτός ήταν πλέον σε θέση να δουλεύει και να
φροντίζει τα πάντα.

Βέβαια η πληγή είχε κλείσει αλλά ένα ξένο υλικό μες στο
σώμα του ήταν πάντα μια δυσκολία. Τον εμπόδιζε αρχικά
να περπατά με άνεση και να σηκώνει βάρη. Έως ότου να
αναρρώσει πλήρως είχε την βοήθεια της γυναίκας του, και
μετά από κάνα χρόνο μπορούσε να κινείται και να ενεργεί
φυσιολογικά. Άλλωστε οι γιατροί κατά διαστήματα που τους
επισκέπτονταν τον βεβαίωναν πως όσο περνούσαν τα χρόνια
τόσο απομακρυνόταν η πιθανότητα να δημιουργήσει κά-
ποιο σοβαρό πρόβλημα.

Βέβαια ο φόβος ακόμη δεν είχε εξαλειφθεί. Υπολείμματα
των παραστρατιωτικών οργανώσεων εμφανίζονταν σποραδι-
κά, αλλά ευτυχώς στο χωριό δεν είχαν τέτοια κρούσματα