“Hele i'lânı zamanında şu mel'un harbin
Bize efkârı umûmiyyesi lâzım Garb'in
O da Allah'ı bırakmakla olur herzesini
Halka îman gibi telkîn ile dînin sesini
Susturan aptalın idrakine bol bol tükürün!"
Âkif, başka milletleri taklid etmekle de hiçbir
noktaya varamayacağımızı kesin ve sert bir
üslupla söylüyordu. Edebiyatta sanatta,
teknikte... taklidin, bizi hep çıkmazlara
sokacağını belirtiyordu:
"Şarka garba hâkim olduğumuz edvar-ı
şevketimizde bile, lisanımız, istiklâlini temin
edebilmek şöyle dursun bir mevcudiyet,
lâkin kaydi taklidden azade bir mevcudiyet
gösterememiş. Evet biz daima mukallit, hem
de fena bir mukallit olmuşuz.
Eslâfımız (selefimiz, bizden öncekiler)...
Arapları taklît etmişler. Evet edebiyat
nüktecilik, mazmunculuk vadisine
döküldüğü gibi mahvolmuş demektir.