222
Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al
sancak,
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son
ocak!
O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak,
O benimdir, o benim milletimindir ancak!
Arkadaş yurduma alçakları uğratma sakın
Siper et gövdeni, dursun bu hayâsızca akın!
Doğacaktır sana va’dettiği günler Hakkın,
Kimbilir, belki yarın, belki yarından da
yakın!
Aradan yıllar, yıllar, yıllar geçti. Hâlâ her
mısra bir ürpertidir. Bu şiirleri yazan adama
şair, hem de büyük şair denmez mi?
Âkif, Mahalle kahvesi ile, Küfesi ile, Seyfi
Babası ile ve bunlara benzer manzume-
leriyle bir realist şairdir. Ama, çirkinliklere
bir sanatkâr mizacının arkasından bakmaz,