Vehbi Cem
Taşan Dergisi, 1 Haziran 1937
ÇÖKEN BİR KAİNAT
Feci bir akıbet! Fena bir encam...
Bu fani âlemi, kuran utansın!
Ahkâmını icra ederse eyyam...
Cibrili eminle, Kur’an utansın!
Nasıl Allah imiş, nasıl büyükmüş!
Dolu peymanesin, devirmiş, dökmüş,
O sevdiği Hâmit, o cihan çökmüş,
Kendi eserini vuran utansın!
Hiç bir aslı yoktur, bu güzergâhın,
Mânası da hiçtir; bu ahû vahıin,
“Yarlığasın, beni” diye ilâhın
Huzurunda meyus duran utansın!
Şiir, edebiyat, hikmet, felsefe,
Hudanuı indinde, doldurmaz kefe,
Sözlerim yadigâr olsun halefe,
Cevap vermez tanrı, soran utansın!
Yalan bu tezahür, kâzip o mevcut ...
Yalan bu fenada, mabet ve mabut ...
Erilmez künhüne, ezdat bihudut!
Bu esrara aklın, yoran utansın!
Ben bu cilvelere, aldanmıyorum,
Huriye, Gilmâna inanmıyorum,
Bin terbiyet görsem, uslanmıyorum,
Rabbiler rabbisi, rahman utansın!