Ο Μόνος ΕπιζώνΉταν έτοιμος να κλάψει, αυτή τη φορά από χαρά, που ή-
ταν εκεί, ζωντανός, κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα,
κοντά σ’ αυτή τη τρυφερή ύπαρξη, που τον κοιτούσε με τα
αθώα της ματάκια και δεν καταλάβαινε τι γινότανε σ’ αυτόν
τον εχθρικό κόσμο που επρόκειτο να μεγαλώσει.
Μια δυνατή θέληση, με καθήκον συνάμα, αναπήδησε μέ-
σα από τον υπαρξιακό του κόσμο, να κάνει ό,τι ήταν απα-
ραίτητο, προκειμένου να είναι σε θέση η παρουσία του, η
φροντίδα με την στοργή, να μη λείψει ποτέ από την μικρή,
και από εκείνα που έλπιζε να έρθουν, αφού είχε σκοπό να
αποκτήσει πολλά παιδιά. Τα παιδιά είναι η συνέχεια της
ανθρώπινης ζωής, έλεγε, και ο Θεός που τα δίνει φροντίζει
και για το ριζικό τους, αρκεί να υπάρχει ησυχία στον κό-
σμο.
Το μόνο εμπόδιο στον άνθρωπό είναι οι πόλεμοι και ο αλ-
ληλοσπαραγμός, όταν υπάρχει ειρήνη ο κόσμος τα κατα-
φέρνει να προοδεύει, να δημιουργεί και να μεγαλουργεί.
Στο χωριό υπήρχε η πεποίθηση πως όταν ένα αντρόγυνο
μπορούσε να τεκνοποιήσει είχε καθήκον να κάνει πολλά
παιδιά, ήταν καθήκον η μεγάλη οικογένεια, όταν δεν ήταν
σε θέση να κάνουν πιστεύανε ότι ο Θεός τους θεωρούσε
ανίκανους γι’ αυτό δεν μπορούσαν να αποκτήσουν.
Σκέφτηκε, εφόσον κατάφερε να ξεγελάσει τον θάνατο αρ-
κετές φορές, δεν θα παραδίνονταν τώρα, παρά μόνο όταν θα
είχε ολοκληρώσει το έργο που είχε να επιτελέσει σ’ αυτόν
τον κόσμο, με συνέπεια.
Τράβηξε τη μικρή κοντά του, την αγκάλιασε και με δά-
κρυα χαράς στα μάτια του τη φίλησε στοργικά. Η μικρή,
του χάιδευε το μέτωπο, και με ζωγραφισμένη απορία στο
προσωπάκι της τον κοιτούσε, ήταν πολύ μικρή να καταλά-
βει γιατί ο πατέρας της καθότανε ξάπλα στο κρεβάτι του.