πιο πολλές μιλούσε τούρκικα, αλλά με τις Χριστιανές
συνεννοούνταν με τα ελληνικά του, που διάνθιζε συχνά με
ελληνικούρες, κάνοντας τα λόγια του χαριτωμένα.... Όταν ο
παππούς άρχιζε το σόχμπε μιλούσε στα τουρκικά και μια νέα
κοπέλα έκανε την διερμηνέα για τις Χριστιανές. Καταλάβαινα ότι
πιο πολλές από τις γυναίκες που έρχονταν στον παππού ήταν
ταλαιπωρημένες υπάρξεις, πικραμένες και ζητούσαν δύναμη και
παρηγοριά για να ξεπεράσουν δυσκολίες. Έτυχε να γνωρίσω τρεις
νεαρής ηλικίας γυναίκες, που δεν ήταν Μουσουλμάνες και
επισκέπτονταν τον Σαλή Αγά, κάνοντας αρκετά χιλιόμετρα για να
μαθητεύσουν κοντά του, διψώντας αλήθεια....
Ο παππούς Σαλή Αγάς ήταν δερβίσης. Ο ίδιος δεν έκανε λόγο
γι’ αυτό σχεδόν σε κανένα. Ο πατέρας μου ήξερε πολύ λίγα για τον
παππού. Μέχρι την ώρα που μας άφησε, ο πατέρας αγνοούσε πόσο
σπουδαίος ήταν ο πατέρας του. Η έγνοια του πατέρα μου ήταν η
δουλειά και το καφενείο. Τα έφερνε βόλτα δύσκολα, μα δεν μας
έλειπε και τίποτε από τα αναγκαία. Σε αντίθεση με τον πατέρα μου
εγώ από μικρός είχα ανησυχίες, ερωτήματα και απορίες, που συχνά
προκαλούσαν προβληματισμό στους δασκάλους μου. Έτσι χωρίς να
το καταλάβω, γοητεύτηκα από τον παππού και από την δευτέρα
λυκείου και μετά, τα καλοκαίρια ήμουν κοντά του, το ίδιο και στις
διακοπές Χριστουγέννων και Πάσχα. Ζούσαμε σε πόλη που δεν είχε
Μουσουλμάνους και μιας και οι γονείς μου δεν θα έλεγα πως ήταν
θρήσκοι, έτσι κι εγώ, παρά τις ανησυχίες και τα περίεργα για την
ηλικία μου ενδιαφέροντα, δεν ήμουν θρησκευόμενος.
Ο παππούς ξυπνούσε κάθε μέρα αρκετά πριν φανεί ο ήλιος και
ξεκινούσε την καινούργια μέρα με προσευχή. Τον πρόσεχα, που
συνήθως ήταν τακτικός στις πέντε προσευχές που κάνουν οι