övünç duyuyordum: Öyle ya, onlar o zaman,
henüz benim hiç anlamadığım bir takım
şairleri, bir takım yazarları okuyarak,
türkçeyi yalnız kendileri anlarlarmış,
severlermiş ve tadarlarmış gibi haince bir
üstünlük duyuyorlardı. Halbuki, türkçe kendi
dallarından bana da, bir sevimli kiraz dalı
ayırınca, bu beni övündürmez olur muydu?
Şimdi, dil içinde, kendime de, dayanmış
döşenmiş bir oda buluyordum. Ve, büyük-
lerin okudukları o sonsuz şiirlere karşı, bu
türkçenin lirik kaynağından, çok daha
faydalı, çok daha şifa verici bir su içiyordum.
Vatan öksüzler anası
Yaşatırsak, biz o yaşar..
Yaşasın ta haşre kadar!
Bu mısraları okurken ben büyüklerin hiç bir
zaman duyamıyacağı çok ayrı bir haz, çok
ayrı bir gözyaşı ve sevinç lezzeti duyu-
yordum.
Fikretin “Papatya,, şiirini, ömrüm oldukça
sevmeliyim.
170