Ο Μόνος Επιζών

Ο Μόνος Επιζών

λειπε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Άρα το μόνο βέβαιο ήταν
για να ζήσει.

Τον ειρμό των σκέψεων τις έκοψε ή γυναίκα λέγοντάς του.

• Βράζω λίγο κουρκούτι, μόλις θα είναι έτοιμο θα σε βοη-
  θήσουμε να φας, να μπορέσεις να αντέξεις. Έχεις ανάγκη
  από φαγητό, δεν ξέρουμε πως θα πάνε τα πράγματα μέσα
  σε τόσο δρόμο που πρέπει να κάνουμε ως το τρένο.

Και συνεχίζοντας του ξανά λέει.

• Κάθισε εκεί να ζεσταίνεσαι, το τζάκι θα το καίμε όλη τη
  νύχτα. Τώρα προσπάθησε να ξεκουραστείς κι αν μπορείς
  κοιμήσου λίγο, ο ύπνος είναι καλός, θα σε ξυπνήσουμε
  μόνο όταν θα είναι έτοιμο να φας.

∞

Άκουσε την πόρτα που άνοιξε μα δεν σάλεψε καθόλου,
έκανε πως κοιμόταν. Τέτοια μέρα, κάθε χρόνο παρευρίσκο-
νταν στην επιμνημόσυνη δέηση στο σημείο όπου είχαν
εκτελεστεί εκατό δέκα οκτώ άτομα, μεταξύ τους ήταν και οι
δυο χωριανοί του με τους γιους, μόλις δέκα επτά χρονών.

Άκουσε την κόρη του που έπαιρνε το δίσκο του πρωινού,
κάτι μουρμούρισε και νομίζοντας ότι κοιμότανε έφυγε.

Θυμήθηκε εκείνο το αντρόγυνο που χωρίς αυτούς ήταν
αμφίβολο αν θα είχε ζήσει. Ναι, η περιποίηση που του
κάνανε έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Αφού έφαγε το κουρκούτι
κοιμήθηκε αρκετά. Ο πόνος στο τραύμα του είχε καταλα-
γιάσει με τα γιατροσόφια που η συμπαθέστατη γριά του
είχε φτιάξει ένα αποτελεσματικό κατάπλασμα.