Χρήστος Τσουκάλης- Ναι, ναι «συμπλήρωσε ο άντρας της» πως καταλαβαίνεις;
Μπορείς να σηκωθείς; Μετά θα σε ανεβάσουμε στο γάιδαρο
δεν θα κουραστείς. - Ελπίζω πως μπορώ.
- Μην κάνεις καμιά κίνηση, θα σε κρατάμε εμείς να μη
ζαλιστείς. - Έλα γυναίκα να τον πιάσουμε μαζί να σηκωθεί το παιδί.
Σε λίγο βρέθηκε όρθιος, μα τα πόδια του δεν υπάκουαν,
με δυσκολία τον κρατούσαν, εκτός του ότι τα ένιωθε πολύ
μουδιασμένα.
Ο άντρας το κατάλαβε και του είπε. «ξανακάθισε λίγο μέ-
χρι να ετοιμάσω τον γάιδαρο» και βγήκε ενώ η γυναίκα τον
κρατούσε απαλά μέχρι να καθίσει.
- Έχεις οικογένεια; «τον ρώτησε»
- Έχω,.. γυναίκα.. με ένα κορίτσι... και ένα στην κοιλιά.
Απαντούσε με δυσκολία, «γιατί κάθε φορά που μιλούσε
τον πονούσαν μέσα του τα ζωτικά όργανα». - Να σου ζήσουνε. Πως βρέθηκες στα μέρη μας, αντάρτης
είσαι; - Όχι... Μακάρι να ήμουνα.... Ήρθα να δουλέψω,.. με δυο
μουλάρια,... ποιος ξέρει τι θα απογίνονται τώρα. - Σταμάτα να σκέφτεσαι τα μουλάρια σου, και κοίτα τον
εαυτό σου, ακόμη δεν έχεις ξεπεράσει τον κίνδυνο, έχεις το
βόλι μέσα, δεν ξέρεις τι μπορεί να σου κάνει,.. οι γιατροί
στο νοσοκομείο θα σου πουν. Και μη μιλάς αν καταλαβαί-
νεις πως πονάς. - Και κοίτα, τώρα στο τραίνο, αν σε ρωτήσει κανείς να πεις
πως έπεσες και έχεις σπάσει κάποια πλευρά, οι ρουφιάνοι
των Γερμανών δεν λείπουν από πουθενά. Έτσι που σε έ-