Χρήστος Τσουκάληςδεν ήταν όμως και λόγος για εφησυχασμό. Έπρεπε να
παίρνουν μέτρα προφύλαξης.
Στο τέλος της δεκαετίας του πενήντα και στην ανατολή του
εξήντα άρχισαν να διαφαίνονται τα πρώτα αποτελέσματα
της οικονομικής ανάπτυξης.
Οι συνθήκες διαβίωσης είχαν βελτιωθεί σημαντικά, η τε-
χνολογία αναπτύσσονταν με γοργούς ρυθμούς, η ζωή στο
χωριό δεν ήταν πλέον εύκολη, η αγορά εργασίας, η πρό-
σβαση των παιδιών στην εκπαίδευση, ευνοούσε την αστυφι-
λία και έτσι αποφάσισε να μετακομίσει με την οικογένεια
στην πόλη.
Έκτοτε τα πράγματα κύλισαν ομαλά, τα παιδιά του ήταν
τακτοποιημένα, είχαν κάνει δική τους οικογένεια, και τα
οικονομικά τους δεν αποτελούσαν εμπόδιο για την εκπαί-
δευση των παιδιών τους, έχοντας μια ζωή άνετη χωρίς κα-
μιά στέρηση.
Πίστευε πως ήταν πολύ ευλογημένος, η τύχη τον είχε ευ-
νοήσει πολλές φορές, έβλεπε ότι η ζωή του, αν και δύσκολη
στην αρχή, του πρόσφερε και πάρα πολλές στιγμές χαράς,
στιγμές ευτυχίας, στιγμές με πολύ ευχάριστα συναισθήμα-
τα, έδωσε αγάπη και του προσφέρθηκε αρκετή. Με λίγα
λόγια ένιωθε πλούσιος. Έχοντας χορτάσει τη ζωή με μια
ριψοκίνδυνη απόφαση που πήρε πριν από εξήντα δύο ολό-
κληρα χρόνια.
Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό του από θλίψη για τους
118 αδικοχαμένους, που δεν είχαν την τύχη να τη ζήσουν
και κάποιοι δεν πρόλαβαν καν να την γνωρίσουν όντας
έφηβοι.
Άφησε τον εαυτό του να κλάψει, να νιώσει όσο μπορούσε
τον πόνο και την θλίψη που σκόρπισαν οι άθλιοι αιμοστα-
γείς κατακτητές σε ανθρώπους αθώους και άοπλους. Οι
φιγούρες περισσοτέρων περνούσαν μπροστά στα μάτια του.