hiçbir meşruiyet kaynağı yoktur. Bu çağdışı yapıyla çağdaş ve bu çağda var
olunamaz.
Animallığın Hümünallığa Egemenliği
Bağırmak, biyolojik hayatın yani insanın hayvanlığının bir özelliği olduğundan
insandaki animal yapının hümünal yapısına egemen olduğunun göstergesidir.
Bebeklik ve çocukluk döneminde beşeri, hümünal düşünme yoktur, doğal,
biyolojik ve animal düşünme vardır. İnsan biyolojik olarak geliştikçe, ağız
dönemini ve o dönemin arazları olan bağırmak, saldırganlık, çok konuşma gibi
animal davranışlarının yerini düşünme ve hümünallik alır.
ANTROPOLOJİK OLARAK
İnsanlığın gelişimini inceleyen bilim dalı olan Antropolojiye göre bağırma;
insanlığın toplumsallaşma öncesi ilkel yaşamın bir iletişim aracı ve bir ilkel
insanın dilidir. (Arthur Janov, The Primal Scream) Antropoloji; insanlığın, bir
insan bebeğinin geçtiği dönemlerden ve aşamalardan geçtiğini tespit etmiştir.
Biyolojik olarak insan bebeğinde otomatik görüldüğü üzere, antropolojik olarak
ilkel insanlık da bağırarak iletişim kurardı. Daha sonra dili icat edince konuşarak
iletişim kurar oldu ve bağırmayı azalttı ve çağımızda bağırmayı suç yaptı.
Çağımıza kadarki dönemlerde bedensel kaynaklar kullanıldığından insanlık için
ağız çok önemli idi. Ama artık bedensel organlar etkinliğini kaybettiğinden ağızla
iş yapmak terk edilmiş, düşünle ve onunla icat edilen araçlarla iş yapmaya
geçilmiştir. Fakat çağı yakalayamamış olanlar, hala insanın biyolojik ve insanlığın
Antropolojik çocukluk döneminde kaldıklarından ağızla iş yaparlar. Bunlar,
Antropolojik ağızcıl (oral) karaktere ve kişiliğe sahip kişilerdir.
Vahşilik
Doğal Durum, Orman Yaşamı
İnsanın bağırmasının en temel nedeni vahşiliktir. Vahşilik, insanoğlunun ormanda
yaşadığı ilkel dönemdeki doğal halidir. İnsanın doğal yapısı vahşidir. Vahşilik;
biyolojik, doğal duygular (pathos)la davranmaktır. Bağırmak, vahşi iletişim
aracıdır.
Nağme ve Orman Yaşamı
Orman yaşamında bütün canlılar nağme yaparlar. Bu nağmeleri notadan
yoksundur ama insanilik nazarında düzensizlik sayılan bir doğal düzeni vardır. Bu,
doğanın çaldığı müziktir. Genellikle tiz ve pes olmak üzere iki notadan ibarettir.
Ezan ve sala hatta Kuran, doğal orman müziğine dökülerek okunuyor.
Vahşinin Özellikleri
Vahşi kişi kaba ve barbardır. Bunlar, vahşilik döneminin davranışlarıdır. Kabalık;
incelik karşıtıdır; özensiz, gelişigüzel yapılmış, zevksiz, sakil davranıştır. Kaba
kimse; terbiyesiz, görgüsü kıt, nezaketsizdir. Vahşi; sözlü ve fiziki şiddet
kullanarak dikte eder, ikna etmeye uğraşmaz. Yemeğine odaklı tek boyutlu
düşünür. “Dediğim dedik, çaldığım düdük” der. Vahşi ortak ve orta yol bilmez.
Vahşide iki kişi yoktur, tek kişi vardır. Başkasını düşünmez.
G. Frazer şöyle der: “Günümüz vahşileri, göreceli vahşidirler. Medeniliğe kıyasla
ilkeldirler. Fakat asıl ilkel insana kıyasla ilkel değildirler. Yine de kültürlüdürler.
Çünkü bütün bulgular, mevcut her insan ırkının, en gelişmişinin ve en ilkelinin,
günümüz kültür düzeyine ancak milyonlarca yıla yayılmış uzun ve sancılı bir
tırmanışın ardından ulaştığını gösterir.”