Zaprezentowany model wskazuje, że:
orientacja na zadanie jest połączeniem stylu dyrektywnego i stylu
delegującego ,
orientacja na angażowanie jest połączeniem stylu konsultacyjnego i
konsensualnego.
orientacja na upełnomocnianie – stanowi połączenie styl u delegującego i
konsensualnego,
orientacja na kontrolę łączy w sobie styl dyrektywny i konsultacyjny.
Każda z orientacji liderskich wskazuje na określone preferencje menedżera w zakresie
wyboru priorytetów kierowania:
Liderska orientacja na zadanie akcentuje kontekst szybkości i jakości
rozwiązania zadania.
Dla menedżerów o zadaniowej orientacji liderskiej, kluczowym priorytetem kierowania
jest szybkość i jakość zrealizowanego celu. Menedżerowie o tego rodzaju orientacji liderskiej
dążyć więc będą do szczegółowego zdefiniowania celów realizowanych zadań,
uwzględniających określenie precyzyjnych kryteriów osiągnięcia założonego celu (key
performance indicators). Z drugiej strony, obok kryterium jakościowego ważnym wskaźnikiem
efektywności pozostaje czas zrealizowania zadania. Menedżerowie o tego rodzaju
preferencjach w zakresie orientacji liderskiej przywiązują bardzo dużą wagę do planowania
zadań, tworzenia precyzyjnych harmonogramów działań, definiowania map procesu
dochodzenia do celu wraz z określeniem wskaźników efektywnościowych i terminowych. W
działaniu wspierają zazwyczaj samodzielność podwładnych, jednak w ramach jasno
określonych obszarów odpowiedzialności. Są precyzyjnymi planistami z silną motywacją do
osiągnięcia celu. Niebezpieczeństwem, jakie może utrudnić im skuteczne kierowanie jest to, iż
w koncentracji na osiąganiu celów w określonym czasie, mogą „zagubić” ludzi. Nie zawsze
także, potrafią odnaleźć się w sytuacjach nagłych i częstych zmian priorytetów, które we
współczesnych realiach gospodarczych stają się coraz bardziej powszechnym zjawiskiem.